قانون دو: مسن‌تر می‌شویم ولی نه لزوماً عاقل‌تر!!!

خیلی‌ها فکر می‌کنند وقتی‌که انسان سنش بالاتر می‌رود داناتر هم می‌شود، اما این حرف واقعاً درست نیست.

ما با مسن‌تر شدن بازهم کارهای اشتباه زیادی انجام می‌دهیم، البته بیشتر اشتباهات تازه و متفاوت.

ما در بهترین حالت می‌توانیم از اشتباهات گذشته‌مان درس بگیریم و دوباره آن‌ها را تکرار نکنیم ولی غیرممکن است که بتوانیم اشتباهات پیش روی‌مان را پیش‌بینی کنیم. چه کسی می‌تواند تضمین کند که در حین راه رفتن پایش به چیزی نمی‌خورد و آن را نمی‌شکند؟

کلید اصلی اینجاست که این واقعیت را بپذیریم و به خاطر اشتباهات جدید خودمان را سرزنش نکنیم. وقتی‌که کارها را خراب می‌کنیم، خودمان را ببخشیم و بپذیریم که این اشتباه خود نیز بخشی از «مسن‌تر می‌شویم ولی نه لزوماً عاقل‌تر بوده»

این قاعده را بپذیریم که همیشه اشتباه اول حق ماست ولی اشتباه دوم انتخاب ما بوده است.

وقتی گذشته را بررسی کنیم همیشه اشتباهاتی را که انجام داده‌ایم می‌بینیم اما آیا کسی می‌تواند اشتباهات خود را پیش‌بینی کند؟

ریچارد تمپلر می‌گوید:

            «دانایی به معنای اشتباه نکردن نیست بلکه یعنی آموختن نحوه حفظ کرامت و سلامت عقل»

در اصل هرچه سنمان بالاتر می‌رود حوزه‌های اشتباهاتمان بیشتر می‌شود.

وقتی این واقعیت را بپذیریم که افزایش سنمان دلیل بر عاقل‌تر شدنمان نیست و این قانون در مورد همه انسان‌ها نیز یکسان است درواقع نه تنها نسبت به خودمان مهربان‌تر خواهیم شد بلکه با دیگران نیز بخشنده‌تر و مهربان‌تر خواهیم بود؛ زیرا توقعمان از آن‌ها کمتر می‌شود.

ولی یک‌چیز درست است هر چه اشتباهات بیشتری مرتکب شده باشیم، احتمال ارتکاب اشتباهات تازه کمتر می‌شود.

پس بهتر است در جوانی، زمانی که سنمان کمتر است و انرژی بیشتری داریم تا می‌توانیم خطا و اشتباه کنیم تا در دوران پیری اشتباهات کمتری برای انجام دادن داشته باشیم.